Jak to irytacje seriami po mRufie chodza (pierwsza odslona, a pewnie nie ostatnia)

Dzis krotko tak bo wspomnienie spisane juz od dawna, a jakos nie mam na razie w sobie ognia odkurzania czegos starszego.
No i jedna taka Asia czytala juz o Maximie z Wyspy i bym jej chetniej cos jeszcze opowiedziala jak tu zajrzy. Asio - to dla Ciebie jako przedsmak naszej podrozy!!
Tradycyjnie - gogle to skoku w czasoprzestrzeni prosze wzuc. Krotko bedzie wiec nie trzeba pasow zapinac.
Jest rok 2013, poczatek sierpnia. Sroda precyzyjnie rzecz ujmujac, a pamietam to tak dokladnie bo dlatego, ze we srody byly "pomaranczowe srody" i wtedy dwa bilety do kina za jeden dawali i byl to dzien kiedy zawsze byly tlumy narodu na popoludniowe seanse.
Dla mnie byl w tamta srode bardzo denerwujacy dzien. Zawodowo byl, pewnie dlatego ze akurat wrocilam na dniach z urlopu, a czekala mnie wizyta dlugofalowa gosci - dElvix z Mundkiem oraz z narybkiem sztuk jeden, roboczo nazwiemy go Mlody.
Poszlam zatem w ramach odstresowania na film i film byl nawet ok, ale reszta okazala sie juz denerwujaca.
Jako ze byla to sroda, postanowilam celem unikniecia tloku z siedzeniami zrobic sobie luksus i kupic bilet vip - na szerokich skoro-podobnych fotelach, bo ludzie zwykle zaluja na luksusy i zwykle jest tam pustawo albo calkiem pusto.
No i co z tego ze zwykle? Jak tylko ja sie pojawiam zawsze robie sie niezwykle...
Jak na zlosc, nie dosc, ze w pol pustym kinie tylko rzad vip byla zapchany prawie caly to na dodatek conajmniej jeden z mich sasiadow smierdzial!
Albo facet z lewej albo starsza pani z prawej. Obawiam sie, ze to ta pani jednak.
Nawet rozwazalam czy by nie czniac na "luksusy" i przesiasc sie do pospolstwa w jakims pustawym rzedzie, ale wytrzymalam, bo ja tward jestem.
(Plus fakt ze siedzialam w srodku rzedu ktory byl pelen i musialabym sie przepychac! )
Tylko przyjemnosc to byla bardz osrednia.
A przed filmem grali piosenke Alanis Morisett ze slynnym tekstem "isn't it ironic?" i dopiero po filmie do mnie dotarlo, ze to chyba bylo ostrzezenie od losu co do ironii sytuacji gdzie doplacilam zeby miec lepiej tylko po to zeby miec gorzej ;)
Nastepnego dnia odbieralam dElvix z familia z T3 Heathrow i bylam juz lekko na spoznieniu, liczylam jednakze, ze dobiegne do przylotow jak akurat wyjda. I pewnie tak by sie stalo ale...
  ...ale wjechalam na parking, poziom 2 i czytam napisy - odloty prosto, przyloty w prawo... no to pomyslalam swietnie sie sklada, podjade na miejsce i czym predzej pojechalam prosto.. Zaparkowalam ze 20 krokow od wyjscia na odloty, idealnie bo tuz przy parkmiejscu na wozki, wysiadlam zamknelam auto, pieczolowicie zapamietalam gdzie stoje, ruszylam do wyjscia i wtedy mnie oswiecilo gdzie stoje a gdzie sie powinnam znajdowac... Rozwazaylam nawet opcje pojscia z buta do wlasciwego przejscia ale od odlotow trzeba rypac przez caly parking zeby do przylotow dojsc...
...wrocilam sie wiec do auta, wyjechalam z miejsca i pojechala na drugi koniec parkingu gdzie zreszta bylo znacznie luzniej i zaparkowalam ze 20 krokow od wyjscia na przyloty. Tyle ze zrobila sie juz sporo pozniej, wiec wyslalam dElvix sms, ze jestem tylko przestawiam sie z odlotow na przyloty, czym rozbawilam ja i jej meza niemilosiernie dzieki czemu opoznienie wybaczyli mi bez oporow.
No i idac juz za ciosem namowilam ich od razu na tych przylotach na jakies szybkie zakupy na lotniskowym sklepie bo byl to normalny sklep z normalnymi cenami, a nie lotniczymi, bo w domu tylko pingwiny w lodowce, oraz jaja i maslo.Przy kasie, podczas sczytywania naszych zakupow nawijam do dElvix  po polsku pod wplywem resztkowej andrenaliny odpuszczajacej juz po pospiechu i pomylkowosci, szczesliwie nic szczegolnie kompromitujacego, ale generalnie jakies glupoty. Chlopak przy kasie jakos podejrzliwie uwaznie nas sluchal przy tym zczytwaniu, wiec w koncu cos mnie tknelo i spojrzalam na jego etykietke, a tam swojsko - Pioterk. No to mowie do dElvix "No ladnie, patrz Pan nasz, a ja tu sie tak popisuje." A on nic jak z betonu, zero usmiechu, Mohikanin to przy nim czlowiek z bogata i ekspresywna mimika, jedzie do mnie twardo in inglisz: "Can you remove your card and insert it again?", "would you like any cash back?" to ja nie gorsza, odpowiadam rownie pieknie w tej samej formie, bez mrugniecia okiem. Pelen Wersal oraz szal cial i uprzezy.
dElvix chyba wyczuwajac gre nie wtraca sie nic a nic.
I chyba na to jednak wymiekl, bo na koniec powiedzial nam dziekuje i dowidzenia po polsku. 
A juz bylam gotowa powiedziec do dElvix "Ty patrz jaki wazny, udaje ze nie rozumie" ale zwrocilam mu w myslach honor - bo owszem, profesjonalnie zalatwil sprawe sluzbowa i dopiero na koncu sie rokrochmalil.
No i na zakonczenie popisow lotniskowych przy wyjezdzie z parkingu zamiast zjezdzac pieczolowicie z 2 poziomu na ziemie, czyli na parter, zjechalam na pierwszym, na wcieczke krajoznawcza... po parkingu.

Nastepnego dnia, chyba na podsumowanie tej serii moze i nie czarnej acz mocno figlarnej wyszlam z domu w rannych kapciach.
Dobrze, ze mi dosc szybko przeszkodzilo klapanie i sie zorientowalam zanim wyszlam z budynku, ze cos jest zle, dzieki czemu nie musialam w kolchozie siedziec po japonsku (na pietach).
Bo normalnie buty mi NIE klapia. Nigdy. Nie chadzam albowiem w klapkach.