Jak juz wspominalam, przy okazji ostatniego latania, Ozzie poniosl strate, ja sie czulam irracjonalnie winna i w ramach tego poczucia winy, bez mala jak moj Fader, gdy mnie sie dzieje krzywda, przychililabym mu,no moze nie nieba, bo jednak nie lacza nas tak silne i bliskie relacje, ale czegos tam bym mu przychylila i w szale tego przychylania poruszylam temat jak sadzilam bezpieczny, mianowicie air-riffle target shooting czyli strzelania z wiatrowek do celu.
Rozochocony pogawedka Ozzie zaproponowal mi demosntracje, na ktora sie pochopnie zgodzilam i najwyrazniej w swiecie moje przychylanie czegokolwiek zostalo zinterpretowane jako entuzjazm szalenczy wzgledem sportu strzeleckiego jako takiego i kompletnie z zaskoczenia odkrylam, ze zapisuje sobie na karteluszku daty kiedy Ozzie bedzie strzelal w swoim klubie strzeleckim, bo wyznal ze calkiem niedawn ozrobil uprawnienia instruktorskie i moze przyuczac innych.
Zeby nie bylo ja ogolnie do strzelania jak najbardziej – sprobowalam broni krotkiej, strzelby (boka, nie dubeltowki), z luku mi totalnie nie poszlo – Wiedzmince zac dla odmiany bardzo dobrze, a takze pistoletu pneumatycznego.
Wiatrówka jednakowoz, czyli karabin pneumatyczny jakos do mnie nie przemawial, mimo, ze Fader na przyklad chlopieciem bedac i synem lesniczego przy okazji rowniez, o strzelaniu z wiatrówki opowiadal rozlicznie.
No i przyszla chwila prawdy czyli poniedzialek i termin mojej probnej lekcji strzeleckiej. Checi na to mialam coraz mniej, szczegolnie, ze wiem jak zle mi szlo celowanie z boka (nie mylic z celowanie z boku, co ma miejsce raczej przy wiatrowce). A ogladane wiatrowki Ozziego byly tak szatansko ciezkie ze po pierwsze zwatpilam, a po drugie nabralam szacunku do tezyzny fizycznej Ozziego, nie wygladajacego na miesniaka.
Profikatycznei napisalam do Ozziego maila, bo moze jednak zmienil zdanie? Wszak za kilka tygodni staje w zawodach miedzyklubowych w Polnocnej Irlandii i po co mu marnowac cenny Strzelecki czas na przyuczanie mRufy.
Tym bardziej, ze wlasciwie to powinnam sie pakowac na nadchodzacy krotki urlopik.
No po prostu nie chcialo mi sie tak ze az grzmialo.
No i w poniedzialek wypadalo rowniez tzw przesilenie wiosenne czyli zrownanie dnia z noca, czyli Spring Equinox, a to zwykle bywa osobliwe w temacie ludzkich zachowan itp.
Mnie dotknelo na przyklad w sposob wielce fizyczny mianowicie w niedziele wlazlam w drzwi, z takim impetem ze zdarlam sobie skore przedramienia o klamke i nabilam malowniczego siniaka, co uswiadomilo mi ze chyba jestem troszeczke bardziej nieskalibrowana niz ustawa przewiduje i powinnam uwazac nieco bardziej niz zwykle.
Tym bardziej wiec dawanie mi do reki broni poniekad palnej wydawalo mi sie cokolwiek niestosownym.
Ale podobnie jak z tym lataniem w zeszlym roku co mialam takie opory, ze az strach, nie mialam tez w sobie sily, zeby przepuscic taka okazje z wlasnej nieprzymuszonej woli, wiec szukalam zewnetrznej wymowki.
(Nie)Stety odpowiedz Ozziego brzmiala: Bede od 19.30, przyjezdzaj.
Zaklelam bezdzwiecznie pod nose mi zrezygnowana dotrwalam do pory wyjazdu.
Nawidakcja uzyta z racji nieznanej lokalizacji i juz po zmroku poprowadzila mnie jakos tak troche oplotkami.. no dobra nazwijmy rzeczy po imieniu – totalnymi zadupiami.
Widac to jaksi spisek nawidakcyjny ogolny bo przeciez nawidakcja w samochodzie Stu tez nas prowadzila jakimis oplotkami.
Od pierwszego zakretu w kierunku szerokopojetyego zadupia siedzial m ina ogonie Minias. Nie lubie jak ktos mi siedzi na ogonie imam tendencje, ze probuje uciekac. Probowalam wiec usilnie stracic ogon, ale nic z tego. Ja w lewo, on tez, ja w prawo on tez, ja mistrzowskim unikiem wchodze w kolejny zakret z polobrotu (bo przegapilam prawie, ale oficjalnie byl to mistrzowski unik, jasne?), on tez. Co za cholera, przemknelo m iprzez mysl, sledzi mnie?? No musi sledzic bo kto by taka glupia droga jechal tam gdzie ja??
W koncu wjechalismy w maisteczko ze strzelnica, ja pedze jak po sznurku, a ten cholerny Minas za mna... No sledzi mnie jak bonie dydy...
To ja troszku posciemnialam, pojechalam po rondach bez kierunkwoskazow – taki ze mnie rebeliant – nic... jak przylepiony za mna.
Nawidakcja mowi skrec w lewo i bedziesz u celu, to ja skrecilam w lewo i znowu mistrzowsko zignorowalam ostatnia instrukcje, ze to tu. Pojechalam dalej (przeoczylam ze to juz tu, ale cicho... to bylo precyzyjnie zaplanowana dla zmylenei przeciwnika!), a Minias...
Skrecil w zaulek ze strzelnica.
Ja dostalam ataku usmiechu, zawrocilam i dolaczylam Zabojca Lisow do Miniasa, ktory okazal sie nadziewany amatorem strzelania z wiatrówki...
Odczekalam az sie amator uda do lokalu, a sama sprawdzilam czy nie ma wiadomsoci od Ozziego typu “wiesz, jadnak nie przychodz”. Nie bylo.
Ociagajac sie okropnie polazlam do tej szopy z przerostem ambicji, tfu wroc, siedziby klubu strzeleckiego... ;)
Uchylilam drzwi, a tam szum jak w ulu, wlaze z przyjemnym wyrazem twarzy i trafiam w pierwszym rzucie na zaciekawiony wzrok kierowcy Miniasa.
Pomieszczenie wielkosci wypelnione bylo kilkudziesiecioma wiatrowkami rozmaitego autoramentu, plus podobno jakas inna bronia tez i przeszlo 12tka chlopa w wieku glownie niezbyt interesujacym – srednia ponizej 60tki za bardzo nie spada.
Ale jednak chlopy to chlopy, wiec stezenie testosteronu w pomieszczeniu bylo wyraznie namacalne.
Przywitalam sie zatem na tyle glosno, ze tak z polowa pomieszczenia mnie zauwaza i testosteron do tej pory spokojnie popasajacy nad tematem strzelania, celownikow i teksturu rekawicy do podtrzymywania lufy, jako ten rumak, stanal na tylych kopytach i zarzal bojowo.
Ja ledwo dalam rade zachowac w tym momencie powage bo zmiana w atmosferze jest byla wyrazna, ze jakbym byla atrakcyjna blondynka, albo w ogole nadzwyczajnie atrakcyjna kobieta innej masci, to T- Rumak rozniosloby te bude w drobazgi.
Szczesliwie ja to ja, a nie atrakcyjna blondynka dowolnego umaszczenia, wiec wszystkie “chlopaki” nagle sie wyprostowaly, naprezyly miesnie wszelakie, w tym w duzej mierze piwne.
I wlasciwie na tym sie skonczylo bo jeden z panów, najwyrazniej jakis tam prezes klubu czy inny skarbnik uodporniony widac na nagle pojawienie sie pierwiastka ‘gender balance’ ochlonal szybko i zainteresowal sie co ja tu robie, wiec wyznalam ze ja do Ozziego, ktory w tym momecie tez musial zauwazyc zmiane w natezeniu szumu (bo jego uwaga byla kompletnie sfokusowana na czekajacej go czynnosci strzelania) i obejrzal sie sprawiajac, ze po chwili stal sie obiektem polswiadomej niecheci reszty panow.
Zostalam komus tam przedstawiona, ale kompletnie nie pamietam, ktory ze starszych “chlopaków” jest ktory, za to bezblednie wylapalam dwoch osobnikow o sredniej wieku zblizonej do mojej.
Jeden, bardzo sympatycznie sie zapowiadajacy “wystrzalowy” osobnik, odruchowo zaczal petac sie w okolicy w ktorej pobieralam moje wstepne nauki, strategicznie sie zakolejkowal na te sama runde strzelecka co moja druga. Pierwsza chyab tez, ale z pierwszej to ja glownie pamietam, rozpaczliwa irytacje na tle tego gowna co mi na uszy kazali nalozyc i paru innych rzeczy, ale o tym za moment nieco obszerniej.
Drugi bardzo mlody, tzn z mojego punktu widzenia bardzo mlody, nie umial sobie znalezc miejsca. Wlazil mi w droge, podczas gdy ja usilowalam wszystkim z drogi schodzic.
Zorientowalam sie ze chlopie ma jakies tam deficyty spoleczne, wiec jak stanal w koncu u mego boku i wpatrywal sie blogo w moj profil myslac, myslac ze nie widze, odsunelam sie tylko dyskretnie kawalek bo w tym tloku nie bylo mowy odsunac sie porzadnie i udawalam, ze nie widze, bo jak raz odwrocilam sie w jego kierunku to myslama ze sobie kark skreci z taka gwaltownoscia usilowal udawac, ze patrzy w strone przeciwna.
Zeby nie bylo – nie mam sklonnosci narcystycznych na punkcie mojego wygladu (co do reszty to nie wiem, nie zastanawialam sie) wiec jak ktos sie we mnie wpatruje jak ciele w malowane wrota musi byc albo napruty jak Messerschmitt, albo w zyciu nie stal tak blisko kobiety i napawa sie kazda chwila wiedzac, ze za chwile moze dostac po mordzie za namolnosc ;)
Katem ucha sluchalam mamrotania Ozziego o tym , ze on nie bedziena razie kladl nacisku na moja posture tylko skupi sie na samej czynnosci celowania wiec ja sobie usiade.
Wyobraznie usluznie podsunela mi obraz jak w snajperskim siadzie celuje w tarcza i po chwili dostala w leb kamieniem rzeczywistosci.
Otoz stolek podsuniety przez Ozziego byl wysokosci stolika do polozenia tych popierdulek do strzelania i podparcia broni.
Na stoliku polozona byla taka jakby poduszeczka japonska na sterydach, zeby podetknac pod lufe.
Usiadlam i oczywiscie okazalo sie ze w tej pozycji to celuje, ale glownie tylkiem w sufit, bo lufa to wylacznie w okolice listwy przypodlogowej na drugim koncu hali.
Ozzie widzac to podetknal mi jeszcze 2 takie poduszeczki (pod lufe, nie pod tylek), ale to nie pomoglo za wiele. Za to jak podetknal kolejna to poczulam, ze bedzie ciekawie.
Otoz jest tak.
Siedze tylkiem powyzej glowy, lokciem nie moge sie podeprzec bo mam go na bok, drugim w ogole do stolika nie siegam, lufa kiwa sie radosnie na podporce z czterech japonskich poduszek na sterydach, a na lbie tkwia te koszmarne sluchawki, ktore usiluja mi zjechac w bok, kazde ucho w druga strone, poza tym nie moge sie oprzec policzkiem o kolbe bo mi blokuje ten nausznik z piekla rodem, a w uszach slusze wzmocniony szelest wlasnych wlosow, a przy okazji Ozzie usiluje mi przekazywac jeszcze jakies wskazowki.
Sluchawki uparcie mi zjezdzaly albo na boki albo na czubek glowy, a praworzadny Ozzie pracowiecie mi je na leb natykal z powrotem.
Acha... i jeszcze okazalo sie ze zamykam nie to oko co trzeba...
Proby strzelania wyszly tak, ze nie warto o nich wspominac... Ozzie nawet wysunal niesmiala sugestie, ze moze naparzalam w tarcze sasiada...
Ale ja wiedzialam lepiej bo wiedzialam, ze nie widze tego co powinnam w ‘celowniku’ wiec walilam prawdopowodnie w te listwe przypodlogowa...
Biedna listwa.
Dominujaca mysl w mojej glowie – ‘zaraz to wszystko pizgne i wyjde stad z hukiem’.
Ale sie powstrzymalam, wzielam oddech i przelozylam wiatrowke na lewa strone, eliminujac w ten sposob problem z zamykaniem niewlasciwego oka i choc raz trafilam w szerokopojeta okolice celu ;).
Co stanowczo poprawilo mi nastroj.
Pierwsza runda sie zakonczyla, a po zmianie celow czekala mnie druga.
Zaproponowalam dosc stanowczo, ze moze ja jednak bede stala bo te ulatwienia mi okropnie przeszkadzaly...
Niestety sluchawek ze lba zdjac nie moglam, bo podobno ktos strzelal z ostrej broni i wymog jest ze musze byc uszy zatkane.
1) Okazalo sie, ze stojac jest o tyle latwiej, ze trzeba kontrolowac tylko rece, a nie cale jestestwo.
2) Okazalo sie ze strzelal ktos na siedzaco, ale mial nizszy stolek i strzelac umial w ogole, wiec znaczy sie, ze mozna, ale chyba wcale nie jest latwiej.
3) Okazalo sie, ze istotnie zgodnie z wczesniajsza obserwacja jestem do strzelania tzw “leftie” co skonfundowalo niego Ozziego, ale nie zniechecilo go.
4) Okazalo sie, ze nawet ta mala wiatrowka jest prawdopodobnie nieco za duza dla mnie, ale sa tez mniejsze na stanie.
5) Okazalo sie, ze jak czlowiek za dlugo wstrzymuje oddech to po pewnym czasie oko od celowania zaczyna okropnei lzawic i gubic ostrosc i nijak to nie poprawia efektu koncowego...
6) Okazalo sie ze mi lokiec od podpierania lufy nab ok ucieka a nastepnie okropnej oscylacji dostaje co nie pomaga w celowaniu i przedluza czas wstrzymywania oddechu....
Mowiac krotko mialam na zmiane podduszanie i hiperwentyacje, ale mimo tego, wszystkie strzaly trafily w arkusz celem.
Czyli w bardzo szeroko pojety cel....
Owszem jeden ledwo ledwo (ten na dole), ale zawsze.
Prezentowany powyzej arkus pokazuje dziwne odchylenie w prawo, ale Ozzie przetrzelil ustrojstwo i pocieszyl mnie, ze to nei je tylko wiatrowka sciaga na prawo.
Przyjelam do wiadomosci to wyjasnienie i pokochalam jak wlasne, no nie?
Rozrywka mi sie spodobala, przy okazji odkrylam, ze uszy mozna zatkac w inny sposob i prawdopodobnie jest to sposob mi dostepny, bo lekko wyszydzone na tym forum zatyczki do uszu koncertowe prawdopodobnie sie swietnie sprawdza!
A jak nie to sobie kupie nowm takie jak sie uzywa na torach Formuly 1 bo takie mial jeden z “chlopaków” i bardzo chetnie udzielal mi na ich temat wyjasnien.
Oprocz tego musze obstalowac sobie kubraczek z jednym rekawem do lokcia trwale przymocowanym do boku kreacji, zeby ten lokiec mi nie latal, ewentualnie dzieciece hula-hop, ktore Ozzie bedzie mi nakladal przed wreczeniem broni, zebym tym lokciem tak nie wachlowala na wszystkie strony
Tak. Mam zamiar pobrac conajmniej jeszcze jedna lekcje.
Reszta przeslienia dopadla mnie na drugi dzien.
Mianowicie musialam (Horror siedziala obok i pilnowala) zabrac z pracy sluzbowego laptopa i zwykle, w takich sytuacjach, trzymam go przez noc pod samymi drzwiami (od wewnatrz), zeby NA PEWNO nie zapomniec zabrac go rano. bO juz nie raz zostawal w domu.
Tym razem jednak poniewaz jechalam na te wiatrówki, to postawilam go gdzie indziej i w ferworze emocji zapomnialam umiescic go pod drzwiami po powrocie z rozrywki. to zanczy nie zapomnialam pameitac o tym tylko najwyrazniej nie wprowadzilam mysli w czyn.
Rano naszykowalam sobie zywnoc na lunch, na kuchennym blacie, spakowalam do torby na zarcie i na tym kuchennym blacie pozostal, a ja szykowalam sie do pracy dalej.
Nasyzkowalam sie, wyszlam, zamknelam drzwi i uswiadomilam sobie, ze zarcia nie wzielam. Pomyslalam, ze pal go licho widocznie mam cos innego dzis jesc, ale szkoda mi sie zrobilo, bo mialam wyjatkowa fajna zupe brokulowo/kartoszkowo/porowata miedzy innymi i nie chcialam zebym sie skwasila, wiec wrocilam sie... TAK!! wrocilam sie do domu, schowac ja do lodowki.... zupe schowac. reszte towaru zabralam i glupio... ale to za moment.
Usiadlam jak nalezy z girami zadartymi do gory i policzylam do 10ciu, jak nakazuje przesad.
Wstalam i zobaczylam, ze na stole lezy komorka, ktora powinn byc w mojej torbie, wiec ucieszona, ze jest silverlining do tej czarenj chmury, zlapalam telefon i z poczuciem dobrze wykonanego obowiazku wyszlam ponownie, zamknelam drzwi i pojechalam do pracy.
Weszlam do biura, rozsiadlam sie, torbe z polowa zarcie ustawilam na biurku, katem okam zanotowalam ze mama jakos sporo miejsca pod biurkiem i wtedy do mnie dotarlo, ze plecak normalnie mieszkajacy pod biurkiem znajduje sie wraz z laptopem gdzies tam w domu...
No brawo ja...
Normalnie pojechalabym do domu po niego i moze nawet wybralam opcje pracy z domu ten raz na ruski miesiac, ale z jakiegos powodu to w gre nie wchodzilo.
Opedzilam dzien korzystajac z pozyczonego awaryejnego laptopa z naszego serwis-desku. Strasznie demoralizujace doswiadczenie pracowac na maszynie, ktora nie ma NIC z potrzebnych Ci rzeczy...
Pisanie w XML bez edytora jest szalenie uciazliwe ;)
A poza tym ta druga polowa zarcia co ja jednak zabralam, okropnie mi zaszkodzila i przez kolejne 4 dni cierpialam na jakies osobliwe jelitowe niewydolnosci objawiajce sie byciem wiatrówka i bólem wezla chlonnego w poblizu jelitowym, a ktore to dolegliwosci zaczely mijac dopiero po wyjezdzie na moj krotki urlop i tylko dzieki temu ze zadysponowalam sobie konska dawke probiotyku na prawie tydzien.
Tak, ze uprzejmie rekomenduje NIE walczyc z przeznaczeniem ani nie oszukiwac go po katach jesli do tego stopnia usiluje nas powstrzymac... ;)
