La hOrmiga y comida, czyli jak mRufa jada ryby i co mozna zjesc w Hiszpanii

mRufa jada ryby bardzo niechetnie i z wielkim obrzydzeniem.
To po pierwsze.
Po drugie, wylacznie pod groza meczarni glodowo-nadkwasotowych, bo ilez mozna zrec slodkie ciastka, buleczki i rogaliki.

Ale do rzeczy.

Otoz o sniadanku hotelowym juz pisalam – dodam tylko, ze zapytana o ten cholerny sos pomidorowy Y odpowiedziala, ze on sluzy do smarowania pieczywa... mnie od razu przypomniala sie “Bruszczeta” podana Diablu z Buraczkowych pól podczas wizyty na Planecie Ojczystej i zapytalam Y czy to mozliwe, ze to taka wersja bruschetty dla ubogich...
Kompletnie nie urazona Y – w koncu to moja przyjaciolka, nie moze sie o byle gówno obrazac, no nie? - odparla, ze niewykluczone i ze nigdy o tym nie myslala w ten sposob, ale miedzy kuchniami Esp and Italian sa pewne podobienstwa, acz Wloska kuchnia jest jednak lepsza.

Zdegustowana podobnie jak ja tym hotelowym sniadaniem, Y ujawnila mi jeszcze, ze ta salatka z lodowki mogla byc nie tylko z tunczykiem, ale nawet i z szynka (oraz nadal tym tunczykiem). 

A ja zrobilam notatke metalna, zeby nie ufac niczemu co NIE ma napisane non-carne, bo nawet jak jest czyms warzywnym to pewnie wegetarianskim i tak nie jest.

Nastepnie Y zaprosila mnie na lunch. No wiem, ja do niej w gosci i ona mnie na zarcie zaprasza. Probowalam zaprotestowac, ale poniewaz winna mi byla nadal nieco gotówki, z okresu kiedy bylam wzbogacona i pozyczalam jej dlugofalowo pewne kwoty pieniedzy, to w koncu uleglam bo uznalam, ze tak jej bedzie latwiej niz wyskoczyc jednorazowo z 60 euro pod koniec miesiaca.

Poszlysmy do miejsca o nazwie Bar VIPS, co troche mnie o stan jej budzetu zaniepokoilo, ale okazalo sie ze ona tam bywa sredno raz w miesiacu i zbiera stempelki i jeszcze jednego jej potrzeba do darmowego lunchu, a lokal ogolnie jest czyms w stylu amerykanskiego ‘Dinner’ i maja jakas oferte lunchowa, wiec ogolnie raczej cenowo nie zabija.

Zasiadlysmy sobie w “lozy”, a ja zapatrzylam sie baranim wzrokiem w menu, bo menu bylo wylacznie w narzeczu lokalnym i nie uzywalo pojec mi znanych czyli ryba, mieso, kurczak, opcja wege, tylko detalicznie opisywal potrawe wymieniajac gatunkow ryb i zwierzat,czy warzyw, a tych pierwszych to ja nawet czasem po polsku nie znam, po angielsku jeszcze mnie nie pogielo sie uczyc czegos czego nie lubie, wiec rozrozniam raptem ze 3-4 gatunki, a po lokalnemu narzeczu to juz w ogole... (co nie do konca jest prawda, bo jeden gatunek znam, ale umiem swietnie wypierac wiec nic mi to nie pomoglo)

Jedno co zrozumialam samodzielnie to przystawka pt Ryz po Kubansku i jakas potrawa Curry, co mi nie wiele dalo, bo nie wiedzialam czym objawia sie kubanskosc tego ryzu, a to cos z curry w ogole odpadlo bo ja curry jadam tylko jak moge poprosic kucharza o pominiecie kilku kluczowych skladników.

Y wyrozumiale tlumaczyla mi i wyjasniala co czytam oraz wyznala, ze ona, mimo iz od kilku dobrych lat jest wegetarianka to jednak jada ryby, bo ma troche anemie. Mnie sie zrobilo troszeczke niewyraznie, bo uswiadomilam sobie, ze moj koszmar z 2004 roku (chyba wtedy pierwszy raz bylam w Hiszpanii i rzucily sie tam na mnie krewetki z oczami na szypulkach w potrawie pt opcja wege) wcale nie minal i mozliwe, ze bedzie tu ciezko jesc i nie przytyc, bo mozliwe ze bede mogla jesc wylacznie desery... (akurat bylam w fazie bezmiesnej podczas tej podrozy)

Jakies specjalne to menu bylo, ze 3 dania trzeba bylo wybrac wiec zdecydowalam sie na ten ryz po kubansku, z opisu Y wnioskujac (to jest ryz ze smazonym jajkiem i bananem i pomidorami), ze to cos w rodzaju chinskiego ryzu “fried rice”, ktory jest dosc pozywny z tym jajkiem rozdydzdanym i usmazonym na sztywno i calkiem zjadliwy wg moich standardow. Troche mi ten pomidor smazony zgrzytnal, ale wymyslislam na poczekaniu, ze go moja stara metoda wyodrebnie z potrawy i pomine. To, ze opisujac potrawe oryginalna powiedziala “smazony banan” totalnie wyparlam, bowiem banany nie sa specjalnie wysoko na mojej liscie ulubionych owocow, a po jakiejkolwiek obrobce cieplnej sa totalnie niejadalne (dla mnie).

Miesa twardo jesc nie zamierzalam, wiec zdecydowalam, ze zjem tak jak ona te potrawe z ryba, myslac, ze moze dopcham sie frytkami, ktore sa podawane do tej ryby.

Desery zignorowalysmy, bo to sie zamawialo pozniej.

Podano mi ryz po kubansku, a ja wpadlam w lekki stupor.

Nie zrobilam mu zdjecia, bo mnie widok potrawy przerosl.

Ale opisze.

Otoz byla to gora ryzu na sypko z wody, taka na pol talerza.

Talerz byl slusznych rozmiarow, nie jakis tam spodeczek tylko takie wiecej mlynskie kolo.

Drugie pol talerza pokrywala dosc cienka warstwa sosu pomidorowego.

Na tej gorze ryzu lezalo jajko sadzone.

 A z boczku po lewej, lekko tylko upackany sosem pomidorowym czail sie na niespodziewajacego sie wedrowca, smazony banan.
Retrospektywnie oceniam, ze chyba byl to maly banan, albo polowka zwyklego.

Y byla pozytywnie zaskoczona, ze w potrawie jest ten cholerny banan, bo podobno gdzies indziej potrawe zamowila i nie bylo banana.
Szkoda, ze nie bylysmy w tamtym miejscu, pomyslalam odruchowo.

Jak w koncu przelamalam stupor to okazalo sie, ze ten sos pomidorowy byl najlepszym sosem pomidorowym jaki w zyciu jadlam i z tym suchym ryzem poszedl calkie mniezle.
Z jajka objadlam wiekszosc bialka, bo nienawidze niescietego zoltka, wiec jak tylko zaczelo mi sie rozlewac to potrawe porzucilam, ale ryz z sosem byly na tyle sycace, ze na widok ryby z frytkami nawet sie nie rozplakalam, tylko poskubalam opieczony z wierzchu ser z odrobina ryby i te 6 frytek na krzyz (tak ze dwie kokilki do dipów by zajely prosze Bozenki) i nawet czulam sie niezle podkarmiona.

Przyszla pora zamowienia deseru i tu mimo obaw (lody i ciasto czekoladowe w trzech odmianach) okazalo sie, ze poddaja tez nalesnik w stylu amerykanskim, rozmiaru slusznego i bardzo doskonaly.

Po czym nastapil gwozd programu, mianowicie kelner odmowil przyjecia napiwku... I co ciekawsze powiedzial cos w rodzaju “nie teraz, gdy widza moi koledzy”. Ta zagadka ma conajmniej dwa potencjane rozwiazania, ale pozostala nierozwiazana.

Podczas posilku Y opowiadala mi jak czasem jej sie udaje w okolicznej cafe trafic na super okazje – oferte, mianowicie za jedyne 1.5 euro mozna kupic zestaw: bagietka z tortilla, czipsy i napoj.

 Ja zawiesilam sie nad slowem tortilla po slowie bagietka, bo w Hiszpanii w przeciwienstwie do krajow Latynowskich Tortilla nie oznacza cienkiego placka kukurdzianego lub pszennego, do zawijania roznych pysznosci i wykonana z siebie burrito, fajity czy innej enchilady, tylko jest tzw hiszpanskim omletem czyli duza iloscia ugotowanych ziemniakow i czasem jakichs dodatkow typu cebula, szpinak jakies inne warzywa, zatopionych w masie jajecznej z miliona jajek i upieczonej na sztywno. Tak – upieczonej nie usmazonej.

Juz kiedys opowiadalam jak sie zalatwilam z kreatywnymczytaniem w temacie takiego omleta, wiec moje uczucia do potrawy jako takiej sa niezbyt cieple.
Owszem, z duza iloscia roznych warzyw to mozna to ostatecznie zjesc, zeby z glodu nie umrzec, ale szalec za tym nie zamierzam.

Ale wetknac to w bulke i jesc jako kanapke???

Pomyslalam, ze sie przeslyszalam i dopytywalam dwa razy z czym ta bagietka byla, a ona uparcie i z zachwytem w oczach, ze z tortilla, ktora jest w tej bagietce jako nadzienie. I ze to takie pyszne i sycace.

‘To te moje kluski z makaronem to przy tym maly pikus kurna’ pomyslalo mi sie i wyrwalo mi sie, ze ja bym tego nawet za darmo nie chciala jesc...

Y musiala isc w koncu do pracy, a ja udalam sie na zakupy i miedzy innymi kupilam 2 salatki.

Jedna miala byc jarzynowa i przeczytalam bardzo dokladnie, ze na opakowaniu nie ma napisu “pescado” czyli ryba, ani “carne” czyli miecho, ani “pollo” czyli kurak, za to miala napis “heuvos” czyli jajka, a druga ziemniaczana z czosnkowym majonezem.

Po powrocie przystapilam do jedzenia kolacji. Zaczelam od tej salatki jarzynowej.

‘Hm, nawet niezla’ pomyslalam z uznaniem po pierwszej lyzce. ‘Ale jakos tak dziwnie troche ryba wali’ dodalam juz na glos przy drugiej lyzce.

Trzeciej lyzki nie zjadlam bo uslyszalam co mowie i zamarlam, myslac o sobie rozne niepochlebne rzeczy, nastepnie wzielam do reki opakowanie i zaczelam mu sie dokladniej przygladac.

Owszem “pescado” nie ma, a napis glosi “ensalada de verduras” czyli, ze jarzynowa, ale pod spodem jak wol stoi “con atun”.  Czyli ... no?... tak! Z Tunczykiem w morde i nozem.

Pogratulowalam sobie bardzo serdecznie totalnego wyparcia, bo akurat ten gatunek ryby mozna bylo po pisowni odgadnac, nawet jakbym go nie znala.
Odstawilam podstepna salatke z przyczajonym tunczykime i podejrzliwie zabralam sie za te ziemniaczana.
Ta przynajmniej zgodnie z opisem walila wylacznie czosnkiem. Dupy nie urywala, porownujac ja z moja salatka, o tej od Smoczynskiej nie wspominajac, ale zjesc sie dawala.

Y wrocilam do domu poznym wieczorem (kolo 23iej z groszami) i dostala ataku smiechu na moja demontracja jaka to sobie salatke bez ryby, ale za to z tunczykiem kupilam.

Nastepnego dnia pojechalam do Valencji, miejsca o nazwie jak sadzilam takiej:

Co bylo oczywiscie nieslusznym mniemaniem gdyz po skonsultowaniu sie z Y, okazalo sie ze wg mojej Nawidakcji byl to rodzaj belkotu typu Aleja Alei, a nie nazwa wlasna alejki, wiec dopiero metoda prob i bledow namierzylam miejsce.

U celu z radoscia odkrylam, ze moja znajomosc hiszpanskiego nadal jest wystarczajaca bo wykonalam dialog z prawdopodobnie bezdomnym (co mi wyjasnila pozniej Y), ktory byl ubrany porzadniej niz niejeden znany mi domny,  a zeby mial w duzo lepszym stanie niz polowa populacji Wyspy..., udalam sie na krotki spacer po plazy, gdzie wykapalam swoje nogawki do kostek (stopy zostaly suche bo obuwie firmy na T jest jednak niezawodnie wodoszczelne).

Nastepnie udalam sie do jedynej w zasiegu wzroku budowli czyli restauracji. Restauracja miala bardzo eleganckie wychodki wiec zachecona tym odkryciem postanowilam spozyc w niej pozny lunch.

Dostalam stolik z widokiem na morze i ujawnilam, ze jezykiem lokalnym wladam odrobine, ale dosc slabo. To okazalo sie totalnie nie byc problemem, bo polowa kelnerow wladala mniej lub bardziej kulawo wyspowym narzeczem, a jeden specjalnie dedykowany wladal nim na poziomie konwersacyjnym i zabawial mnie pare razy rozmowa.

Menu ku mojemu szczesciu bylo w dwoch jezykach, acz jego zawartosc przyprawila mnie o groze... Mianowicie byla to generalnie restauracja typu owoce morza, z wyraznym sklonem w strone miesozercow i nic poza tym.

Pomrocznosc jasna na mnie spadla, bo zamiast po prostu zjesc sam deser i spadac na bambus postanowilam, ze musze zjesc gotowany posilek.

Rozsadnie, ktos moze powie?
Moze i rozsadnie, ale mnie zwykle rozsadek na zdrowie nie wychodzi...

Menu bylo obszerne, ale totalnie nie biorace pod uwage, ze ktos moze chciec zjesc cos bez dodatkow istot do ziemi nie przymocowanych.

Na ensalade warzywna po przygodzie z przyczajonym tunczykiem nie mialam checi, wiec wybralam sobie przystawke w postaci salatki typu mozzarella i pomidor, z jawnym dodatkiem tunczyka. Przeszlo mi przez mysl, zeby poprosic o pominiecie tunczyka bo mi ta mozzarella kompletnie wystarczy, ale cos mnie powstrzymalo (nie jezyk bo akurat “BEZ tunczyka” umiem powiedziec).
I slusznie poniekad, ale tylko poniekad bo pozniej popelnilam blad strategiczny i uwierzylam kelnerowi (ktory jak wiadomo z przyczyn zawodowych, chce mnie oskubac z zalozenia) na slowo.

Mianowicie postanowilam dac Paelli druga szanse.
Dlugo kopalam w menu szukajac takiej, ktora mnie nie zabije bo polowa byla z krewetkami, 1/3 oprocz krewetek miala mieso, wiec do wyboru bylo tylko pare sztuk. Niewyraznie pamietajac, ze w tych paellach sporo warzyw bywa (nie wiem skad to pamietalam bo, ze nie z autopsji to pewne) znalazlam taka: z dorszem i kalafiorem.

Dorsz jest mi najmniej znielubiana ryba, bo dobrze przyrzadzony, podobnie jak sola, ryba nie wali. Kalafior lubie w ogole i na dodatek ma on dosc konkretny smak i zapach, ktory moze konkurowac nawet z ryba.

Zapytalam zatem czy ta paella jest duza. Uslyszalam, ze nie, ze dla jednej osoby to ona nie jest duza.

Uwierzylam.
Idiotka.

Przystawka przyprawila mnie o lekkie palpitacje – byla to WIELKA kupa pomidorowych ósemek, ulozona w malownicza gore mniej wiecej w ksztalcie gory z filmu bliskie spotkanie trzeciego stopnia.
Ale to nie koniec.
Na wierzchu tej gory ulozony byl konkretny kawal tunczyka, cos jakby caly duzy filet z puszki, tyle, ze jednak przecietny filet z puszki to chcialby taki byc jak dorosnie.
A wokolo tego,
jako ten piece de resistance
w strategicznych pozycjach,
znajdowaly sie 4 (cztery) cwiartki malego plasterka sera mozzarella!

Powtorze – Jeden plasterek sera mozzarella taki co normalnie w salatce pomidor-mozzarella przypada na plaster pomidora, byl przekrojony na 4 cwiartki i te cwiartki bez mala jako dekoracja lezaly wokolo tej sterty pomidorowo tunczykowej.

Prawie sie poplakalam ze wzruszenia (i ze smiechu).

Tunczyk okazal sie byc najlepszym jakiego w zyciu jadlam, mimo ze ryb nie lubie, ale nie zamierzalam sie zajadac tunczykiem.

Ale te pomidory byly istna ambrozja.

Za same te pomidory gotowa bylam zaplacic mala fortune i zaluje do tej pory, ze tego co nie zezarlam na miejscu nie upchnelam po kieszeniach, bo takich dobrych pomidorow nie jadlam od czerwca ubieglego roku kiedy to trafilismy z Faderem na cudne polskie malinówki!! A tu raptem druga polowa marca!!
Ale nie napchalam kieszeni i gdzies 1/3 pomidorow zostala.
Szczesliwie w tej restauracji nie mieli zwyczaju zabierania niedokonczonych dan klientow, wiec te pomidory miala do dyspozycji do konca obiadu. Ale i tak ich nie pokonalam.

Przyszla Paella, a ja prawie zerwalam sie od stolu i ucieklam z krzykiem.

Paella bowiem byla przyrzadzona na tej ichniej gigantycznej patelni i przystrojna byla polowa dorsza.

No dobra moze nie polowa ale dwa takie kawaly, co to u nas dla rodziny 4-ro osobwej by na obiad obstaly. Zapytana zostalam czy chce zrec z patelni czy z talerzy wiec poprosilam zeby jednak z talerzy i ku mojej niewypowiedzianej uldze, okazalo sie ze zawartosc patelni (bez dorszowego padla) zmiescilaby sie na jednym talerzu, ale zostala strategicznie rozdzielona na 2.

Paella bylaby nawet calkie mniezla, bo ten kalafior ratowal jednak temat, gdyby nie to, ze byla...
ZA SLONA!
Ale to tak za slona, ze nie dalam rady zjesc polowy porcji z jednego talerza.
Przypuszczam, ze kucharz zapomnial, ze to porcja dla jeden osoby i pierdyknal sol jak dla normalnej pelnowymiarowej porcji...
Sprawe ratowalaby moze ta ryba z wierzchu, bo byl bardzo malo solna, ale niestety byla tez niedopichcoan w srodku – brzegi ok, ale srodek moze nie surowy, ale jeszcze taki mocno gumiaty, wiec zrezygnowalam z niej kompletnie, bo jednak rozstroj uzoladka w planach nie mialam, a juz tym bardziej zatrucia salmonella.

Jako jedyn turystka w calej knajpie, tzn zagraniczna turystka, budzilam wsrod kelnerow niezdrowa sensacje i kazdy chociaz ze dwa razy podlatywl chocby na mnie popatrzec, a jak umial to i zagadac, bo widac bylo, ze o ile umiem powiedziec o co mi chodzi to nie za bardzo rozumiem co sie do mne mowi... z jednej strony bardzo mnie to bawilo, a z drugiej irytowalo, bo jak ten dorsz okazal sie gumiaty to ciezko bylo mi wylapac samotna chwile zeby sie go pozbyc z jamy gebowej..., ale jakos dalam rade, dzieki czemu prawdopobodnie, w niezlej formie i w terminie wrocilam na Wyspe ;).

Mimo prawie-niejadalnosci dania glownego czulam sie dosc poteznie najedzona (ta gora pomidorow, no nie?), ale wiedzialam, ze dlugo mnie trzymac nie beda wiec postanowilam zerknac na desery.

Na moja ukochana tarte z jablkiem aka apple-pie sie jednak nie zdecydowalam bo balam sie, ze nie podolam, a jakbym musialam zostawic, to by mi chyba serce z zalu peklo, tak bardzo kocham tarty jablkowe i apple-pie i dobre szarlotki...

Lodów nie lubie. (Lubie rytual lodow z kubelka wielka lycha, a takze lody na patyku w grubej skorupie czekolady, co to w reklamie tak chrupia zmyslowo – producent ten sam co bron palna krótka).

Czekoladowych podrobów to juz w ogole nie cierpie.

Juz bylam gotowa zrezygnowac z deseru, gdy oko moje przyciagnela pozycja “helado con queso” czyli lody serowe (wersja wyspowa cheese ice cream) .
Naiwnie dopytalam sie czy to duza rzecz, uslyszalam, ze skad takie dwie malutkie kuleczki, ale lokalne kuleczki to ja juz widzialam wiec nie mialam zludzen, ale uznalam ze dwóm podolam. I zamówilam.

Spodziewalam sie czegos w rodzaju mrozonego sernika, a okazaly sie byc to lody, calkiem zjadliwe, o konsystencji bardzo gestej, ale nie ciezkiej – czyli zamiast duzej ilosci tlustej smietany moim zdaniem zostaly zrobione z jakiegos miksu sera kremowego i mleka lub jogurtu.

Jakby co – polecam.

Kolejnego dnia znowu rzucila sie na mnie ryba ale w odwrotny sposob.

Mianowicie Y chciala rybe z fastfooda i byla gleboko przekonana, ze kanapke ze smazonym filetem z plastykowej ryby mozna wylacznie spozyc w siecie fastfoodów na litere eM, wiec udalysmy sie do najblizszego nam takiego lokalu, w prowincji Jaen, gdzie okazalo sie, ze ryby brak.

Zdjeli z menu bo nikt nie kupowal w tym lokalu.
Ale jak powiedziala Y, tylko w tym lokalu.
No to udalysmy sie na poszukiwanie innego pobliskiego lokalu z tej sieci bo Y uparcie twierdzila, ze w tej drugiej sieci (krolewskiej) nigdy nie bylo ryby.

W drugim lokalu z sieci na eM (jakies 40 minut jazdy w przeciwnym kierunku niz “dom”) tez ryby nie bylo.
W zasiegu wzroku byl lokal sieci tej drugiej - konkurencyjnej, wiec zaproponowalam, zebysmy sie tam udaly ot tak z laski na ucieche.
Mimo oporow Y, poniewaz to jednak ja bylam kierowca i beze mnie i tak nigdzie nie mogla pojechac udalysmy sie tam gdzie chcialam.
Niestety ryby tez nie mieli, ale mieli pare opcji, ktore mozna byl rozwazyc, wiec w efekcie jako 2 niby-wegetarianki kupilsmy sobie po queso-burgerze, z ktorego wyjelysmy wolowine bo oprocz wolowiny i lodowej salaty mial w sobie panierowany camembert.

Tak zakonczyl sie dzien BEZ ryby.
A ja uznalam, ze anglojezyczne powiedzonko "Wild Goose Chase" (Szukanie Wiatru w Polu) mozna by smialo zmodyfikowac w "Wild Fish Chase" (Szukanie Ryby w Polu - takie same szanse na sukces hahaha).

Kolejny dzien, byl dniem mojego powrotu do Madrytu celem zdania auta i przespania sie w pokoju na godziny (tym razem BEZ sniadania).

Tego dnia zywilam sie czerstwa bulka gracham z zoltym serem oraz orzeszkami ziemnymi z lodowki-minibarku w pokoju. A w poniedzialek rano wymeldowalam sie z hotelu i po odprawie poszlam szukac czegos do jedzenia, co mogloby NIE byc ryba... niestety terminal nie obfitowal w jadlodajnie jak bylo w przypadku Frankfurtu czy Londka wiec w efekcie trafilam do lokalu tej samej sieci fastfoodów, ktora miala panierowanego camemberta. Postanowilam ze kupie sobie frytki i panierowane paluszki mozzarelli i z takim planem stanelam w kolejce, ale oczom moim niedospanym ukazala sie pozycja kanapki z krolewska ryba, tak drapieznie i rozpaczliwie poszukiwana dnia poprzedniego i z rozpedu po po tym polowaniu, jeszcze na outopilocie zadysponowalam te wlasnie kanapke!

W ten sposob moj pobyt w hiszpani kulinarnie odznaczyl sie wysoka zawartoscia ryb w diecie – mianowicie w te 4 dni zezarlam wiecej ryb niz przez ostatnie 2-3 lata!

I na tym zakoncze kulinarny odcinek mojej wycieczki.

Przygody mialam jeszcze rozne inne, ale mysle ze opowiem o nich przy okazji jakiegos kolejnego mRufa digest typu mRufa w podrozy.

Przypisek tylko dodam, bo nie wiem czy moim ostatnim wystepom goscinnycm poswiece caly wpis – otoz na Planecie Ojczystej znowu rzucila sie na mnie ryba – w sobote zwana Wielka, urzadzajac zwyczajowy marathon cmetarny, namowilam Fadera na przystanek w fastfudzie na e M i spozycie po kanapce z plastykowa ryba, bo nadal bylam bezmiesna.

Fader mocno nie oponowal wiec udalismy sie  do kolejnego necropolis nieco dluzsza trasa, i przystanelismy przy glosniku fastfuda (ja wprawdzie proponowalam, ze wejdziemy do srodka i zjemy jak ludzie, korzystajac przy okazji z ludzkich wychodków, ale Fader nie chcial (podejrzewam, ze kreci go zamawianie z samochodu i tak sie nade mna zneca) i dokonalam zamowienia – DWA zestawy z plastykowa ryba. Podkreslam, ze DWA bo okazalo sie to dosc istotne – Fader tez slyszal, ze mowie dwa.

Dokonalam malej zmiany i zadysponowalam, zeby oba  te zestawy byly z frytkami w stylu imperialnym, myslac, ze beda takie fajne jak w Hiszpanii.

Na ucho uslyszalam kwote, na ekranie ujrzalam taka sama kwote. Wydala mi sie czegos wysokawa, ale nie oponowalam, bo moze ceny sie tak drastycznie zmienily, podjechalismy do okienka z czlowiekiem, uiscilam, dostalam kwitek, odczekalam na swoja kolej do kolejnego okienka i dostalam 3 kubly napojów.

Zaoponowalam, ze ja tylko 2 bralam. Dziewcze w okienku uparcie twierdzilo, ze 3, bo sa 3 zestawy z plastykowa ryba.

Zaprostestowalam mowiac ze to nie ja, bo ja tu, o prosze, na kwitku mam to za co zaplacilam (myslac, ze moze ktos inny zamowil 3 i ze ja nie chce cudzego zamowienia brac), a dziewcze porownalo kwotek z ekrane  ipowiedzialo cos niezrozumialego.
Mianowicie:

“wszystko sie zgadza – 3 zestawy z plastykowa ryba i frytkami w styli amerykanskim.”

No to juz nie dyskutowalam bo troche zbaranialam, tylko przekazalam napoje rownie zamurowanemu Faderowi.

Dziewcze mowi – prosze podjechac do nastepnego okienka, tego przy napisie dziekujemy i poczekac na reszte zamowienia.

Fader z tego uslyszal “przy napisie dziekujemy”.

Napisow “Dziekujemy” bylo dwa...
ha! 
Wreszcie jakies “DWA”. 
Jeden na ziemii przed tym okienkiem, ktorego Fader nie widzial, drugi na tabliczce jakies 3 metry dalej.

Podjechalam do tego okienka i tak stoimy, stoimy...

Po 5 minutach Fader zaczal na mnie krzyczec, ze ja zle stoje, ze ja powinnam stanac tam przy tej tabliczce (blokujac wyjazd zapewne, przelecialo mi przez glowe), ze stoimy tu jak takie glupki przy zamknietym okienku.

Ja bylam niepewnie przekonana, ze jestem tam gdzie trzeba, ale oglupiona tymi TRZEMA zestawami, ktorych nie zamawialam, a jednak zamowilam, uleglam w koncu tym wrzaskom i odjechalam spod okienka i stanelam ZA tabliczka na pierwszym wolnym miejscu.

Minelo kolejne 5 minut.

Wyglosilam krytyke, ze pewnie trzeba byl zostac gdzie stalismy, ale Fader nie przyjal tego do wiadomosci, bo jak sie okazalo on nic o okienku nie slyszal tylko ten napis.

W koncu sie wkurzylam i wysiadlam z samochodu.
Nie, nie celem porzucenia go, tylko celem udania sie do srodka i zapytania o te napisy i okienka.

I slusznie, bo nasze zestawy w papierowym worku lezaly nadal na goracej plycie, ale kto wie czy juz nie na granicy wyrzucenia.

Acha – cala ta sytuacja przypiskowa wydarzyla sie juz po 9tym kwietnia kiedy to moj ulubiony Mercury byl juz bardziej Retro niz niz Freddy...