Niszczyciel mRufa improwizuje czyli mRufa vs deser na zimno.

Mam taka ciotke.Nazwijamy ja ciocia UT. To jest ciocia przyszywana, swoja droga musze do niej zadzwonic.

Ciocia UT na imprezy rodzinne (na ktorych bywala jej rodzina, nie moja) zawsze przygotowywala swoje dwa sztandarowe desery.
Piszyngera, ktorego lubilam, ale nie na zaboj bo nadziany byl troche za czekoladowo, a juz wtedy zaczynala “hartowac sie stal” moich guscikow i upodoban, a takze biszkoptowa galaretke.

Biszkopty, nie biszkopt, czyli takie ciastka, ktore czesto w  moim domu bywaly, a ktorych ja okropnie nie lubilam, bo byly i sa po prostu NUDNE, nabieraly nagle intrygujacego smaku i zabawnej konsystencji.

Zapytana kiedys jak to sie robi ciocia, dosc ogordkowo mi wyjasnila jak to mniej wiecej sie robi.

Z czasem odkrylam, ze pytanie jej o przepisy czy metody robienia skutkuja tym samym, czyli ogrodkowa informacja typu “na oko” i do dzis nie wiem czy ciocia miala takie opory przed ujawnianiem sekretow, czy moze faktycznie robi wszystko na wyczucie oraz tzw “oko” (jak zreszta i moja RO, tyle ze RO czasem posilkowala sie cudzymi przepisami, wiec tego.

Minely lata, ja doroslam, w miedzyczasie nie zatrulam nikogo moimi potrawami podpatrzonymi u RO, a takze improwizacjami i udalam sie na obczyzne. Znaczy na Wyspe.

Tak, gogle czasoprzestrzena wzuwamy i skaczemy do...

Grudnia 2006 w O. Powiedzmy pierwsza polowa.

Zblizaja sie swieta i Lochy zaczynaja przygotowania do masowego zbiegowiska pt IS Xmas Lunch.

Impreza w owych latach polega na tym, ze rezerwowane sa 3 salki konferencyjne, ktore da sie zintegrowa w jedna duza, podpieprzane sa skads stoly (teraz juz wiem, ze sa to takie skladane stoly udostepniane salkom w miare potrzeb), ustawiane sa w tramwaj po 3 scianach in a tych stolach udekorowanych swiatecznie wystawiana jest pasza wokol ktorej jak sepy kraza wyglodniale Zombiaki z Lochów, a nastepnie podkarmione zaczynaja brylowac towarzysko. 

Zombiaki na pastwisku

Pasza bierze sie z dwoch zrodel – od nas, albo z lokalnego supermarketu na T.
Kazdy ma wybor – cos zadeklarowac, ze przyniesie albo rzucic piataka do kapelusza.

Ja wzielam w imprezie udzial pewnie ze 3 razy w ostatniej dekadzie, z czego chyba raz w ostatniej 5ciolatce, bo zbiegowisk jakichkolwiek nie lubie.

No ale to moj pierwszy raz nieprawdaz. Inostrancow w Lochach nie ma wiele wiec kazdy jest atrakcja i tak to raz w zyciu bylam atrakcja.
To znaczy ogolnie jest miedzynarodowo, ale ja bylam pierwsza zatrudniona jednostka, ktora nie wymagala wizy itp, a rownoczesnie pierwsza z Planety Ojczystej w Lochach.

I chyba z tego przejecia, ze jestem az taka atrakcja, zamiast kopsnac 5taka i olac temat, zadeklarowalam ze dostarcze ptasie mleczko, a oprocz tego moze cos sama popelnie.
O charakterze deserowym – gotowanie kapusty postnej mialam w planach dopiero na Wigilie, z okazji pierwszej wizytyFadera.

W glowie mianowicie stanela mi (podrygujac) ta biszkoptowa galaretka mojej cioci.

Powinnam byla od razu wtedy wziac rozped na najblizsza sciana i walnac sie pozadnie w glowe – moze to by mi glupie pomysly ze lba wybilo.

Pierwszym problemem bylo namierzenie biszkoptow, bo nie lubiac ich nie szukalam ich na Wyspie ani w pierwszej turze migracyjnej, w poznych latach 90tych, ani w moich pierwszych miesiacach obecnej tury.

Nastepnie zdobycie galaretek w proszku, co bylo jeszcze fajniejsze bo na Wyspie funkcjonuja skoncentrowane galaretki do rozprowadzania w wodzie, a balam sie ze sobie z tym nie poradze i sie mi zle rozpuszcza itp.

Kupilam nawet tortownice!

Ciocia robila ten frykas w szklanej salaterce i serwowala go w porcjach na talerzykach. Ja bedac w moim pierwszym kwartale w wynajetym lokalu umeblowanym i nawet z kuchnia uzbrojona w romaite losowe naczynia i narzedzia (oprocz sztuccow, ktore kupilam sama za jakis smiesznym pieniadz i uzywam do dzis), salaterki nie mialam in a talerzykach tez serwowac nie zamierzalam. Stad wyobrazilam sobie uroczy tort galaretkowo-biszkoptowy na tacce i tyc hwszystkich wspol-lochowiczow zajadajacych sie z zachwytem... ech ma sie te wyobraznie...

Majac te kluczowe skladniki, zamiast, jak to mam obecnie w zwyczaju zaplanowac probe generalna przed wlasciwym wystepem, odczekalam do dnia przed impreza i po pracy przystapilam do produkcji.

Rozrobilam pierwsza galaretke (bo w ogole zaplanowalam, ze bedzie z szykanami, kolorowo i warstwowo), przygotowalam tortownice, wylozylam dno biszkoptami i zaczelam zalewach galaretka numer jeden.

Co bylo dalej wypadalobym przemilczec, ale mijaloby sie z celem gdyz jest to wpis ku przestrodze i uciesze czytaciela.

Mianowicie lalam te galaretke, a jej nic nie przybywalo w tortownicy. Oczywiscie kaluze na stole zauwazylam dopiero jak zaczela splywac na ziemie...

Okazalo sie, ze galaretka ma mniejsza gestosc w formie cieklej niz dowolne znane mi ciasto i w zwiazku z tym wycieka z tortownicy.

No kto by pomyslal, nieprawdaz??

Pogratulowalam sobie glosno bystrosci umyslu. 

Inzynier jak z koziej dupy waltornia...

Pora byla taka, ze lokalne sklepy z naczyniam ido pieczenia nie byly dostepne, zaroodpornej michy jeszcze nie mialam, do supermarket rypac mi sie po nocy nie chcialo – no powiedzmy pod wieczor, ale ciemno bylo choc oko wykol, bo Wyspa w ramach oszczednosci swiatla uliczne ma rzadko i niechetnie.

Nie wyrzucilam tortownicy, bo co ona winna.

Nie wiem czemu nie zdecydowalam sie wylozyc jej alufolia – pewnei ze wzgledow estetycznych (buahahahahah...ahahahahaha...hhrr...hhrrrr... no juz mi lepiej), wiec zaczelam kombinowac, bo te galaretki rozrobione, nawet wymuzdzylam ze jedna zrobie gesta i pokroje na paski i wetkne w srodek zeby bylo piekniej. No szal cial mial byc oraz uprzezy...

Zrezygnowala zajarzalam do piekarnika gdzie byly losowe blachy, obskurne i oblesne niemilosiernie, porzucone przez bylych lokatorow i nie wyrzucone przez agencje/wlascicieli.

To byly takie blaczy to pieczenie ptactwa i innej padliny. Poprzepalane itp.

Ja sobie kupilam wlasna mala tacke-blaszke do pieczenie i opiekania malych wegetrainskich roznosci, a te postrachy higieniczne rzucilam w nieuzywany fragment piekarnika.

Wybralam jeden z mniej upapranych, wyszorowalam najlepiej jak moglam, wylozylam szczelnie alufolia. No na tyle szczlnei na ile sie dalo i zaczelam swoj aksperyment.

Po pierwsze okazalo sie, ze te pieprzone biszkopty nie nasiakaja galaretka tak jak sobie wyobrazilam.

Po drugie, skoro nie nasiakaja to zamiast lezec kulturalnie na dnie, wyplywaja jak glupie, co oczywiscie pozniej bylo przydatne bo przeciez zawartosc blaszki byla serwowana do gory nogami, ale akurat to mi do glowy nie przyszlo od razu.

Po trzecia ta gestsza galaretka wcale nie daje sie tak ladnie wylupac z foremki zeby ja pokroic z paski, wiec dekoracja wewnetrzna jest cokolwiek zwichrowana.

Po czwarte mandarynki po obraniu sa nieestetyczne i trzeba je pieczolowisie z tych farfocli obierac nie rzucajac nimy w furii po kuchni

Po piate te mendy nic nie tona, i wszystko plywa po wierzchu.

A to dopier pierwsza warstwa byla.

Na druga musialam czekac pare godzin bo nawet w lodowce nie tezalo az tak szybko jakbym chciala – ze zwgledu na rozmiar naczynia jak sadze, albo kwaski wyciekajace z mandarynek.

Noc sie zaczynala robic, wiec niecierpliwie druga warstwe wlalam na taka jeszcze nie doknca stezala pierwsza wiartwe w zwiazku z czym w przekroju zamias warstw byl przenikajacy sie koloczerwony z zoltym, czyli rozne odcienie pomaranczowego...

Caly ten naboj rozpaczliwie zamknelam w lodowce i poszlam spac.

O poranku mialam natchnienie.

“Skocze przed impreza do T, kupie bita smeitane i jakies dokoracjie cukiernicze i pokryje calosc ta bita smietana.” Powiedzialam do siebie i poszlam do Kolchozu.

Niezmotoryzowana mialam jakies 20 minut spokojnego spacer pokonania. Szlam szczegolnie spokojnie, zeby nie rorzsypac tej cholernej galaretki po drodze.

Do Kolchozu dotarlam, zlozylam pakiet w naszej lodowce, pokazala organizatorom, ze to moje i zeby nie zabierac bo ja jeszcze to chce udekorowac przed podaniem i poszlam na ugór (czyli do biurka).

Stosownie wczesniej pobieglam do T, kupilam bita smietane w sprau, nawet chyba ze dwie i jakies pierdoly do dekoracji, wrocilam do pracy, popedzilam do lodowki... a tam pusto.

Wszystko zostalo wymiecione. 

Lacznie z moim pakietem, ktory mial czekac na mnie.

‘Nosz qrwa mac’ pomyslalam i pobieglam na sale, godzie trwaly przygotowania. 

Oczywiscie jakas picza nie z Lowicza, usluznie wyjela moja glaretke-mutanta z lodowki, zeby sie rozgrzala, kurtyzana jej korzenie rodzinne montowala.

Powiedzialam glosno i wyraznie, ze to byl bardzo glupi pomysl, bo nie dosc, ze desery beda atakowane na koncu “imprezy” to wyjecie galaretki GODZINE przed rozpoczeciem to byl wrecz okropnie glupi pomysl.

Oczywiscie galaretka, po wylupaniu jej z formy przezentowala sie bardzo, ale to bardzo zalosnie, zgodnie z moimi obawami. 

Porównujac w mysli z inspiracyjny pierwowzorem mojej cioci, moje "dzielo" to byl po prosty obraz nedzy i rozpaczy.

Ale bylam juz tak wsciekla i przybita, bo tyle szarpania i nerwow (nie wspominajac o budzecie, ktory przekroczyl tego piataka dosc poteznie) i jakis kuzwa Helpi Helpersson, najbardziej pomocny Norweg swiata (Wendy jej na imie i jak odeszla w koncu z Kolchozu to totalnie NIKT za nia nie tesknil) musial mi naszpacic, ze bylo mi to juz wtedy bardzo obojetne.

Zrobilam galaretce z grzebietu mroki sredniowiecza przy pomocy bitej smietany w sprayu, obsypalam obficie gownem dekoracyjnym, postawilam w rogu deserowym i od tamtej pory moje oko tego rogu uwaga nie zaszczycilo, az do konca imprezy, kiedy przyszlo sprzatac.

Galaretowaty Mutant w barwach maskujacych. Po lewo widac ptasie.

Czulam sie odpowiedzialna za potencjalny koszmar galaretkowo-smietanowo-gówniany ktory tam pewnie stal rozpackujac sie niemilosiernie, wiec poszlam z czarnym workiem, gotowa na najgorsze...

...

..

.

A na tacy, na ktorej byla galaretka, byla doslownie trzy placki z bitej smietany, okruchy galaretowate niczym zarys zwlok, w ksztalcie szerokopojetego prostokata i pare dekoracyjnych gowien .

Zbaranialam.

Z tym czarnym workiem w garsci gapiac sie na ten widok i nie rozumiejac co widze.

Kolega z zespolu, zwany Andy’m podszedl do mnie i misinterpretujac moja postawe z autentycznym wspolczuciem w glosie powiedzial:

“No juz nic nie zostalo. A to byl najlepszy deser – taki  zaskakujaco smaczny i lekki”

Kurtyna.