Potop w Kolchozie, Forking i dramaty kuchennie, czyli Niszczyciel nic nie ustepuje.

Mój telefon, który zdobywalam z przygodami ma jedna zasadnicza wade - mianowicie w klawiaturze dotykowej nie mozna wylaczyc autokorekty. Rzadko korzystam z dotykowej, ale czasem jak chce wyslac tylko krotkie zdanie albo slowo w odpowiedzi to mi sie nie kalkuluje aktywowac miecza swietlnego i pukam pazura po ekranie.
Pól biedy jak pukam w lokalnym narzeczu, bo najwyzej zbyt kreatywna literówka daje osobliwy efekt, ale jak pukam po polsku to kamikadzeboskiwiatrniemazmiluj.
To juz lepiej bylo nie miec klawiatury i móc wylaczac autokorekte w poprzednim telefonie, którego niecierpialam, bo przynajmniej odpowiadalam za wylacznie wlasne potkniecia.
Obecnie potrafie z roztargnieniem napisac cala wiadomosc typu:
"Ciesze sie bardzo ze doszlo i dziecko zadowolone" wyglada tak:
"Viewed die hard on ze dwonload I disclose zadowolone."
No spalic sie ze wstydu to malo...
Tak, ze macie panstwo obraz sytuacji.
Zwykle w ostatniej chwili udaje mi sie przechwycic takiego baboka i mieczem swietlnym powycinac i ponaprawiac, ale czasem udaje mie sie nie bardzo i tak na przyklad na poczatku tygodnia wyslalam do kolezanki maila zatytulowanego...
Forking ;) 
Dostrzeglam to dzis jak odebralam i odpisywalam na jej odzew. Mialo byc w tytule, ze
"Fotki ;)"
Owszem moglo byc gorzej, ale nie az tak duzo gorzej jesli ktos zna wszystkie teg oslowa znaczenia.
Ech.
Ale no do cholery ciezkiej, niechby sie w koncu ogarneli i przestali uwazac uzytkowników za debili i pozwolili opcje autokorekty wylaczac.
To byl poczatek.

Dalej to poszlam do kuchni i tez zrobilo sie ciekawie.

Po bardzo udanym kulinarnie poprzednim tygodniu, a nawet 4rech postanowilam, ze bede sobie do pracy nosila wlasne pozywienie.
W poniedzialek mianowicie wymozdzylam sobie ziemniaki z koperkiem, zeby do pracy na lunch zabrac. wprawdzie kefiru nie kupilam ale micha kartoszki z kperkiem obficie okraszona maselkiem brzmiala fajnie. Do tego mialam nieco mlodych (z importu) kartofelków (lekko juz przechodzonych ,tzn czekajacych na swoja kolej nieco dluzej niz sprzedawca przewiduje, ale wygladaly zdrowo, wiec nie zamierzalam sie ich pozbywac bez próby spozycia), wiec wstawilam w lupach, zalalam obficie woda bo w w tych lupach, wiec zeby na pewno sól sie do srodka dostala, postawilam na gazie i poszlam sobie z mysla, ze pogram chwile i za 20 minut do nich zajrze.
jakies poltorej godziny pózniej zaczelam czuc zapach ciasta z czekoalda i leniwie zastanowilam sie kto z moich sasiadów wieczorem piecze brownies.
Po chwili zapach brownis zaczal sie robic jakis taki rolniczy bardziej, a ja zeskoczylam z wyrka jak z katapulty i z okrzykiem "osz*rwaszziemnniaki" pobiegalam slizgajac sie w skarpetach na zakretach do kuchni. Nie pomoglo ze robilam to pod koniec slalomu z zamknietymi oczami bo troche balam sie widoku jaki moze na mnei czekac w kuchni.
Otóz woda wygotowala sie cala, ziemniaczki nabraly jakosci obozowej czyli wygladaly jakby byly pieczone w ognisku, acz jeszcze nie byly zweglone.
Teflon jeszcze trzymal sie garnka, ale zanim zalalam zawartosc woda odczekalam dosc dluga chwile, az garnek przesta sykac. Pary i tak bylo sporo, ale czujnik dymu mi sie nie wlaczyl.
Rozzalona nieco podstudzone ziemniaki, które wlasnie zaczely pachniec jak z parnika (dla nieswiadomych - w parniku kartoszke przygotowywano u mojej Babci dla swinek. Takich wieprzowych swinek. Ze srutem. Nie takim do strzelania tylko ze zbozowym. Mozliwe, ze byla to sruta plci zenskiej, maloletnia bylam i mogly mi niuanse polskiej mowy czasem unikac.
Rozzenilam sie na to wspomnienie co wraz z juz obecnym rozzaleniem nie wyszloby makijazowi na zdrowie, ale szczesliwie makijaz to nosze racej w torebce niz na oczach.
Na lunch w pracy spozylam nie wiem co, ale chyba gotowca z kantyny.
W wtorek postanowilam nie ryzykowac kartoszki i w ogóle gotowania i nic nie otowalam, tylko na obiad podsmazylam mrozony kotlet z indyka, podgrzewajac w tym czasie piekarnik otworzylam pudelko z mrozonym pólgotowcem, doznajac rzy okazji zaskoczenia bo myslalam, ze kupilam potrawe zwana Spinach Gratin Dauphinois, czyli zapiekanke z ziemniaczków ze szpinakiem, a z pudelka wyjelam owszem zapiekanke, owszem ze szpinakiem, ale z makaronu typu drobniutkie muszelki.
No cóz, pomyslalam, nie bylby to pierwszy raz kiedy zakupy w drodze do domu przeszly transmutacje i refleksyjnie sprawdzilam czas pieczenia - otóz 40 minut.
Wstawilam potrawe do piekarnika i ze szczera checia doczekania tych 40 minut w kuchni skonczylam jesc obiad, pozmywalam nawet troche (nie wszystko), nastepnie sie znudzilam, posypalam zapiekanke serem tartym typu cheddar, bo kto bogatemu zabroni i poszlam do pokoju, z mysla, ze ustawie sobie alarm na za 30 minut, bo to akurat bedzie jakos blisko czasu konca pieczenia.
No i musialam wkroczyc w pole razenia pomrocznosci jasne bo po mniej-wiecej godzinie zniepokoilo mnie dziwne pokwikiwanie, dosc ciche ale monotonne dochodzace z kuchni.
Tak - katapulta - komplement - slalom z posligiem i tylko oczu nie zamykalam bo piekarnik.
W piekarniku pokrywa teg osera typu czedar miala kolor glebokiej pomaranczy.
Otworzylam czeluscie machajac jak szlona scierka bo balam sie ze tego dymu to juz mi czujnik nie przebaczy, ale niebylo az tyle dymu.

Az tak zle nie bylo, ale wolalam nie kusic losu...

Widzac to ostatecznie pogodzilam sie z losem i porzucilam gotowanie na ten tydzien. Za duze straty w pradzie, gazie i pozywieniu ponosila, usilujac wprowadzic oszczednosci i samodzielne gotowanie posilków.
Potrawa do pracy sie nie nadawala bo bylo jej za malo - tzn do smieci poszla skorupa sera z wierchu i pierwsza warstwa szpinakowa z chrupkimi muszelkami makaronu.
Reszta za wyjatkiem narozników co tez sie chrupkie zrobili byla doskonala i wyzarlam ja metoda mrowkojada, a do pracy wzeilam do pudelka kilka mini-parówek i podgrzalam je sobie w pracowej mikrofali, zagryzajac kanapka z roztopionym serem.
Nawet dobrze sie stalo prawde mowiac, bo o poranku Kolchoz powital nas komunikatem, ze po raz kolejny zesr...erm, zesiusiala sie nam klimatyzacja - mianowicie po raz czwarty od okolo 6 lat, a po raz drugi w ciagu ostatnich 3 miesiecy.

zakoszone z internetów.

Tym razem zalalo Lochy.
Zalalo tak spektakularnie, ze az sie panele z sufitu poobrywaly i tylko cud sprawil ze akurat nikt tam jeszcze nie urzedowal.
Potop nastapil w narozniku wladzy - czyli tam gdzie siedza grube ryby, ale takze kacik wsparcia, dzieki czemu zwykle malo pomocni koledzy i kolezanki nie mieli gdzie sie podziac, wiec zajeli cudze biurka.
Kolega z Akwarium i ja wpadlismy na pomysl, zeby z humorem wuciagnac w strone naszych potopienców pomocna dlon i nalepilismy na szybie kartke, ze "zapraszamy udzodzców z Lochów".
Ja, to jeszcze ja, ale kolega z Akwarium to jest wyspiarzem z dziada-pradziada i pomyslowi przyklasnal, wiec nawet mi przez mysl nie przeszlo, ze cos nie teges.
Pierwszy byl Urosz, dalej byla kolezanka J, której biurko najbardziej ucierpialo tymi panelami, nastepny byl kolega D, który zasadniczo nie ucierpial, ale w smrodzie bagiennym nie chcial siedziec.

A nastepnie jakis nadwrazliwiec z Kolchozu dopisal nam na naszej kartce, ze to jest niepoprawne politycznie w swietle ostantich skandali i pracy humanitarnej.

Noszqrwasz, opadly mi rece, cycki i skarpety.

I jak ja mam w takich warunkach skrzydla sarkazmu rozwijac jak nawet taki drobny usmiech i wycignieta dlon dostaja nachajem po palcach?

Nic dziwnego ze jak aktywuje mi sie Niszczyciel to trzyma jak glupi!.

Kurtyna!